Tim

Vele jaren geleden ontmoette ik (Gerrit) Tim. Vanaf zijn geboorte heeft Tim lichamelijke beperkingen en leerproblemen, waardoor hij Mytyl onderwijs gevolgd heeft. Tim woonde bij zijn ouders en had de laatste maanden saai productiewerk verricht en nu werd zijn contract niet verlengd.
Via, via had Tim gehoord dat Bureau Revenu een unieke werkmethode hanteert en dat er creatieve oplossingen gevonden worden bij de re-integratie, waardoor cliënten volwaardig kunnen meedoen in de maatschappij.
Dus klopte Tim bij ons aan.

In eerste instantie wilde Tim enkel solliciteren op vacatures omdat hij direct een arbeidscontract wenste. De geschikte betaalde baan kwam echter niet voorbij, waarna één van de “Revenu-methodes” gelanceerd werd: een werkervaringsplaats zoeken met groeimogelijkheden in een bedrijf met een begripvolle bedrijfscultuur en stap voor stap je taken en vaardigheden uitbreiden waardoor je zelfvertrouwen stijgt.
In mijn persoonlijk netwerk sprak ik Toine, die werkzaam is als projectleider in de ICT bij een multinational. Toine zag kansen om Tim op te nemen in zijn team.
Lang verhaal kort: Na een half jaar werkervaring kreeg Tim een dienstverband als ICT-er bij de multinational, met gebruikmaking van de nodige re-integratie-instrumenten.

Als jobcoach blijf ik Tim begeleiden. En het groeiproces van Tim zet zich maar voort.
Via “learning by doing” krijgt Tim steeds meer werkzaamheden onder de knie. In zijn vrije tijd spijkert Tim zijn Engels bij, waardoor hij nog breder inzetbaar wordt en doorgroeit naar een volwaardige ICT-er.
Maar ook privé gaat het Tim voor de wind. Hij gaat zelfstandig wonen en hij ontmoet, met een duwtje in de rug, een leuke vriendin waarmee hij een relatie opbouwt.
Maar soms komen er ook donkere wolken overwaaien. De multinational maakt “strategische keuzes” en gaat reorganiseren en er is geen ontkomen aan: na 12 jaar werken gaat de baan van Tim verdwijnen.

Maar Tim gaat niet bij de pakken neerzitten, hij zet de knop om en samen gaan we op zoek naar een vervolgbaan.
Via het netwerk van een collega van Tim komen we in contact met een grote scholengemeenschap in Tilburg, waar een ICT-er gevraagd wordt. Met een volle bagage aan ervaring kan Tim starten op een proefplaatsing. De eerste maanden zijn spannend, maar met de nodige coaching en enkele aanpassingen op de werkplek, groeit al snel het zelfvertrouwen weer en volgt een fulltime dienstverband.
Als jobcoach blijf ik Tim volgen. Tim vindt steeds beter zijn draai op het werk en wordt zelfs eindverantwoordelijk voor de ICT op enkele scholen. Als gevolg wordt het loon aangepast, waardoor Tim eindelijk een volwaardig loon ontvangt. Altijd werden financiële voordelen op het werk teniet gedaan doordat UWV de aanvullende uitkering evenredig verlaagde, maar vanaf nu is er geen aanvullende uitkering meer en kan Tim eindelijk ook eens genieten van een welverdiende ‘dertiende maand’.

En nu…… op naar een volgende uitdaging.
De scholengemeenschap gaat fuseren met een kinderopvangorganisatie. Er gaat weer veel veranderen, maar Tim is voldoende weerbaar om zijn weg te vinden in de nieuwe organisatie.
Wel maakt Tim graag de komende tijd nog gebruik van een jobcoach, want dat “sparren” heeft veel goeds gebracht.

En ik heb Tim al die jaren met veel plezier gesteund tijdens deze reis!
 

Mieke Wijten

Opgeklommen vanuit een diep, verdrietig en eenzaam dal vol wantrouwen.

Na 21 jaar vast werk ineens van de ene dag op de andere zonder werk.
Het lijkt of je alles kwijt bent.
Dan kom je in een traject van CWI naar Sociale Dienst en uiteindelijk UWV, omdat je ziek wordt van alle tegenslagen die je ondervindt op de weg terug naar werk.

Mieke WijtenDe vraag komt naar boven ‘Ben ik te oud?’ Ik was toen 46 jaar.
Je krijgt steeds minder zelfvertrouwen en wordt steeds onzekerder.
Overspannen werd ik van alle ellende. Hier kom ik nooit meer uit !!!!

Toen kreeg ik een tip, neem eens contact op met Bureau Revenu.
Oké dacht ik, moet toch iets. Ik wil niet nu al achter de geraniums zitten.
Maar ik had geen vertrouwen en was heel onverschillig met een grote dikke muur om me heen. Toch gebeld, een kort telefonisch gesprekje met de heer Gerrit van Eijck. Kom maar langs. Ik zie wel!! Dus afspraak gemaakt.

Tot mijn grote verbazing een man die wel interesse had in mij als persoon. Hoe stug en onverschillig ik ook overkwam met een houding van het zal wel.
Verdere afspraken gemaakt, ik kreeg weer een beetje vertrouwen.
Derde gesprek zou Gerrit, mevrouw Marianne Pieters meebrengen om mij verder te begeleiden. Ik zie wel!!!
Ik kreeg wel de keuze of verder met Gerrit of met Marianne.
Ik ben voor Marianne gegaan. Zij was net in dienst bij Bureau Revenu en ik gun iedereen een kans. Maar toch met enige terughoudendheid.

Marianne heeft de muur vol van onverschilligheid, wantrouwen en verdriet stukje bij beetje afgebroken. Door er gewoon te zijn en begrip te tonen. Jij bent een mens en je bent het waard om geholpen te worden.
Ik kreeg weer vertrouwen en goede moed om weer terug te keren in de maatschappij. Weg muur en geen geraniums meer. Wel doorgaan.

Met hele goede begeleiding, hulp bij sollicitatie brieven en voorbereiding van gesprekken kreeg ik weer vertrouwen. Ik was al een paar keer uitgenodigd voor een sollicitatie. Al werd ik niet meteen aangenomen, ik deed wel ervaring op.
Op de een of andere manier was dat niet zo erg. Ik had veel vertrouwen in Marianne. Ik was weer terug en vol goede moed en inzet om een baan te vinden. En voelde me niet meer afgedankt of te oud.

Uiteindelijk een baan.
Aangenomen bij Cateringbedrijf Avenance en op 16 juli 2007 met veel enthousiasme gestart. Eerst in de regiopoule, dan ben je overal inzetbaar. Je kunt dan ervaring opdoen, zowel in de bedrijvencatering als in de scholencatering. Meteen ook de cateringcursus OCC-B gevolgd vanuit Avenance, die ik met vlag en wimpel haalde.
Nu ben ik twee jaar verder en beheerder in de scholencatering, samenwerkend met twee collega’s, op een eigen locatie: ROC - Economie in de Kasteeldreef in Tilburg.

Dus Bureau Revenu en met name Marianne hebben dit onverschillig, wantrouwig, verdrietig en eenzaam persoontje weer tot mens gemaakt. Ik ben nu bijna 50 jaar en sta weer vol vertrouwen met een big smile te werken.
Dus gelukkig niet afgedankt en te oud!!!!!!

Met enorme dank aan Gerrit, maar vooral met een vette knipoog naar Marianne.

Mieke Wijten

 

Carla Dor

Nu ben ik weer mezelf; een moeder die trots is op haar kinderen en op zichzelf en die vol zelfvertrouwen in het leven staat.

Precies een jaar geleden was ik lichamelijk en geestelijk een wrak.

Doordat ik van jongs af aan geleerd had geen emoties te laten zien leerde ik alles binnenin te houden. Er was niemand die me ooit troostte; niet als ik gevallen was of zelfs niet toen ik op 13 jarige leeftijd mijn oma verloor. Mijn oma, die meer moeder was dan mijn eigen moeder, ze stief in mijn bijzijn. Zo nam ik al snel de rol van een zorgzame, altijd klaarstaand persoon in.

Op latere leeftijd kreeg ik een relatie en kreeg 3 dochters. Toen hun vader op 37 jarige leeftijd overleed stond ik er weer alleen voor. Een alleenstaande moeder met 3 kleine kinderen en maar zorgen dat ze het verdriet niet zagen. Het lukte me allemaal totdat ik in korte tijd mijn lieve zus en mijn moeder verloor. Weer probeerde ik er te zijn voor diegenen die overbleven en ik slikte mijn eigen  verdriet in

Nu pas besef ik dat ik toen moe was en zwak. In die situatie ontmoette ik iemand waarvan ik dacht oud mee te kunnen worden. Iemand om op te kunnen steunen. Maar toen we getrouwd waren bleek hij niet zo zorgzaam te zijn. Na een heel ellendige periode weet je dat je niet oud wilt worden met zo iemand en dat je niet verder kunt leven met leugens, elke dag weer.

En kies je voor jezelf en je probeert met je dochter van 14 opnieuw te beginnen. Je komt in de papiermolen terecht en uiteindelijk sta je gewoon op straat met je kind. Alle keren dat je om hulp vraagt, om een plek om te wonen vraagt, loopt het op niets uit.  De woningbouwvereniging zegt gewoon: “we kunnen niks voor u doen, ga maar naar een opvanghuis”. Dan besef je hoe de maatschappij in elkaar zit.

Je voelt jezelf als moeder zo slecht. Waar moet mijn studerende dochter heen? Ze moet toch ergens rustig kunnen leren nu ze in haar examenklas zit. Alleen als ons wat ergs was overkomen en als we daarvan een politierapport hadden dan had je kans om op de wachtlijst te stijgen. Je wordt naar een opvanghuis gestuurd om daar te gaan wonen en we mochten mijn kleine Maltezer hondje niet meenemen. Ik ben alles al kwijt geraakt. Niemand pakt nu ook nog mijn hondje af. Dus dan maar in de auto gaan slapen samen.

Toen er maar geen hulp kwam heb ik een brief geschreven aan de koningin en kreeg al snel bericht terug dat het ministerie de zaak in behandeling nam. Een week later kreeg ik een woning aangeboden, een flat. Dolgelukkig waren we. Ook al zaten we op het beton en aten we van plastic bordjes. We sliepen samen op een matras met de hond. We hadden een plek die droog was. Eindelijk konden we douchen in ons eigen huis.

Gelukkig was daar Mariska de Kock van de gemeentelijke Sociale Dienst die me hie lp waar ze maar kon. Door haar kreeg ik weer vertrouwen in de mensen. Mariska liet me voor het eerst huilen en zag dat ik niet meer kon. Ze schakelde Bureau Revenu in waardoor ik elke week of om de 2 weken gesprekken kreeg met Roos van Eijck, die me ook hielp waar ze maar kon. Door hen kreeg ik de kracht om verder te gaan. Door Bureau Revenu en vooral door Roos leerde ik verder te vechten en weer hoop te hebben na alle tegenslagen. Roos kon me na al die jaren laten huilen en leerde me dat er ook eens voor mij gezorgd kon worden en dat ik niet steeds voor iedereen klaar hoefde te staan.

En nu een jaar later wonen we in een mooie ingerichte flat en heb ik via Angelique de Leij, coördinator stageproject SZ gemeente Breda, een stageplaats gevonden en ben ik weer terug in de maatschappij. Ik kan uit de WWB uitkering en daarmee een beter voorbeeld zijn voor mijn dochter. Ik ga weer een opleiding volgen en gedurende een jaar stage lopen en dan is daar een vaste baan.

Dit is een stukje uit mijn levensverhaal en als ik nu terug kijk weet ik dat ik elke dag nog leer hoe met mensen en met problemen om te gaan. Ik heb geleerd dat ik ook iemand ben die “nee” mag zeggen tegen anderen.

Ik heb dit geschreven voor andere mensen, die misschien eens, net als ik geen uitweg meer zien. Zodat ze inzien dat als je blijft vechten er een kans voor je is in deze maatschappij. Hulp van andere mensen is nodig om weer vertrouwen in de toekomst te krijgen. Mijn dank gaat dan uit naar de genoemde personen; zij hebben zoveel voor mij gedaan.

Ik hoef me nergens voor te schamen en ik heb van Roos geleerd mezelf niets te verwijten. Ik was enkel te goed van vertrouwen, dus ja, ik onderteken gewoon met mijn eigen naam. Misschien door mijn verhaal te schrijven kan ik iets betekenen voor andere mensen.

Nu ben ik weer mezelf, een moeder die trots is op haar kinderen en op zichzelf en die vol zelfvertrouwen in het leven staat.

Carla Dor

Maria

Ik had nooit gedacht dat ik zover zou komen. Ik ben zo blij dat ik in contact ben gekomen met bureau Revenu en met Marjo

Ik had een goed leven met man en 2 schoolgaande kinderen en werkte bij de thuiszorg 4 halve dagen per week.

Mijn enig probleem in het verleden was dat ik tot tweemaal toe een kraambedpsychose heb gehad. Ik ben hiervoor in het ziekenhuis opgenomen geweest, waar ik ingesteld ben op medicatie. Nadien is deze medicatie afgebouwd
Van de opvoeding van de kinderen heb ik genoten.
Toen de kinderen allebei naar school toe gingen, ben ik bij de thuiszorg gaan werken. Dit ging erg goed.

Tot ik op 46-jarige leeftijd plotseling niet goed werd. Ik kreeg psychische klachten en werd plotsklaps opgenomen bij het GGZ. Na een moeilijke periode heb ik nadien het leven weer opgepakt. Er volgden echter nog veel ups en downs met diverse opnames.

Dan zit ik thuis en nog een jaar ambulante therapie, waar ik in het begin veel aan gehad heb. Na een jaar kreeg ik weer de kriebels om te gaan werken en er weer bij te horen. De thuiszorg zag ik niet meer zo zitten, ik wilde graag wat anders. Aangezien ik vroeger als verzorgende heb gewerkt trok dat werk me meer aan. Maar hoe zou ik dat moeten doen? Bij het GGZ had ik contact met een trajectbegeleidster Do, en die heeft er voor gezorgd dat ik in contact kwam met bureau Revenu.
Bij Revenu kwam ik in contact met Marjo. Marjo kwam regelmatig langs. We hadden goede gesprekken en we keken wat er mogelijk was. Marjo hielp mij met het leren omgaan met de computer, met het zoeken naar werk en solliciteren. De eerste sollicitatiebrief was raak, ik mocht in een verpleeghuis op gesprek. Kreeg diezelfde dag te horen dat ik aangenomen was en kreeg een 1-jarig arbeidscontract voor 18 uur. Het werk ging gelukkig goed. Marjo zag ik nog en ik had een grote steun aan haar. Ik kon mijn verhaal kwijt en als er iets was, werd dat besproken. Helaas werd mijn contract niet verlengd, teveel uren op de afdeling.
Na dat jaar dus weer vacatures zoeken, maar ik had weer een jaar ervaring en scholing opgedaan. Een maand voor mijn ontslag kreeg ik een positieve brief van een ander verpleeghuis. Ik mocht op gesprek komen en kreeg weer diezelfde dag antwoord. Ik was aangenomen en kreeg een 18-uurs contract voor een jaar en als het goed gaat een contract voor onbepaalde tijd. Ik heb hier ook weer scholing gedaan met goed resultaat, ik draai alle diensten mee en ik werk met plezier.

Ik had nooit gedacht dat ik zover zou komen. Ik ben zo blij dat ik in contact ben gekomen met bureau Revenu en Marjo. Zonder haar was ik niet zover gekomen.
Marjo komt nog een paar maanden bij mij langs en dan stopt het traject.
Ik zal haar missen.

Maria

Kelly van Gool

Ik ben K. van Gool, 28 jaar oud, en word begeleid door Jan van Boesschoten van Revenu. Toen Jan vroeg of ik mijn ervaringen over het lopende traject op papier wilde zetten wist ik niet wat ik moest schrijven. Ik ben uiteindelijk begonnen met opschrijven van de verschillen in mijn leven tussen toen (voor het traject) en nu (tijdens het traject.)

Toen: Nu:
GGZ behandeling Geen GGZ behandeling
Ritalin en anti depressiva Geen medicijnen.
Mocht geen auto rijden i.v.m. agressie Agressie over.
Opgefokt, onrustig, doorbriesen. Kan nu alles beter relativeren
Alles zelf willen doen Accepteer advies.
100% afgekeurd Nog afgekeurd, maar wel een volledige baan.
Zou alleen afgebakende taken aankunnen Taken vol verantwoordelijkheid.
Niet kunnen concentreren Concentratie vast kunnen houden
Geen zelfvertrouwen Zelfvertrouwen
Thuiswonend Samengewoond en 24 sept. jl. getrouwd.
Geen rust thuis Rust thuis
Geen zin meer in het leven Zin in het leven

 

Met bovenstaande is wellicht niet alles gezegd, maar het spreekt wel voor zich.
Jan is op dit moment mijn jobcoach. Dit tot tevredenheid van mij en van mijn leidinggevende.

Eddy Kok

De sollicitatie van Kelly van Gool kwam in beeld door de oprechtheid en onderbouwde motivaties waarom hij bij ons zou willen werken.

De eerste periode dat Kelly bij ons in dienst was hielden wij samen met zijn jobcoach, Jan van Boesschoten, een regulier gesprek over zijn en onze ervaringen wat betreft zijn functioneren. De jobcoach is in zulke gesprekken een soort gespreksleider. Dat geeft de medewerker een vertrouwd gevoel waardoor eventuele problemen of knelpunten van zijn kant bij mij als leidinggevende duidelijk worden .

Deze gesprekken werden door Kelly als prettig ervaren en voor mij als leidinggevende een verruiming van het inzicht in coachen van individuen. Het blijkt dan maar weer dat iedereen anders is en anders kan reageren op bijvoorbeeld veranderingen op de werkvloer en op elkaars attitude. Juist de goede persoonlijke aandacht, kan een individu en daarmee het gehele team optimaal laten functioneren .

Daar de prestaties van Kelly goed waren werd de arbeidsovereenkomst verlengd, de reguliere afspraken met de jobcoach werden minder frequent. We waren gestart met een twee wekelijkse sessie, nu zien we elkaar nog eens per twee á drie maanden. Indien nodig neemt Kelly, buiten de driegesprekken om, rechtstreeks contact met me op om zaken te bespreken.

Het feit dat we Kelly via een re-integratietraject hebben binnen gehaald is de moeite waard geweest. De redenen waarom Kelly het bureau nodig heeft waren mij vanaf de eerste kennismaking volstrekt duidelijk. Als men zijn “eigen problemen“ herkent ontstaat er mijns inziens een basis om stappen vooruit te zetten.

Al met al is er een prima samenwerking met jobcoach Jan, maar ben ik vooral erg tevreden met mijn oprechte en goed gemotiveerde medewerker Kelly.

Eddy Kok
Teamleider goederen logistiek
St. Elisabeth ziekenhuis